Even stilte
Al een paar dagen niks meer laten horen, valt er niets meer te genieten, niks meer on my mind? Dat valt wel mee. Na het schrijven van onderstaande blog trok ik naar het Museumplein, met een beetje zwaar gemoed. De oorlog was er toch en nu hij er toch was, dan moest ook maar snel een einde gemaakt worden aan Saddam, ik zal het allemaal wel verkeerd zien. Ik ben waarschijnlijk terecht voor naif uitgemaakt. Ik prikte een No-bombs speldje op en vond dat ik genoeg had gedaan om de oorlog te voorkomen. Inmiddels zo'n tien dagen verder is niemand meer overtuigd van een snelle overwinning en het is zelfs de vraag of de Irakezen niet met de dag meer achter Saddam gaan staan. Ik lees wel meer verhalen over de hervorming van de VN, dat lijkt me hoog tijd. in het Parool stond een mooi interview met Paul Rosenmuller, die het dieptepunt van de diplomatie het omkopen van kleine afrikaanse staten door de VS en Frankrijk vond. Inmiddels is een kleine samenvatting bij het journaal nog het enige dat herinnert aan de oorlog, het wachten is op het moment dat ook de voorpagina van de krant niet meer rond de oorlog is gestyled. Ondertussen zal de ellende in de grote iraakse steden wel om zich heen slaan. Vandaag werd al nar Iran en Syrie uitgehaald door Powel, Turkije en de koerden staan ook al klaar om hun deel uit de buit op te halen. Nog iemand die iets positiefs over de oorlog te melden heeft?