Dank u wel, NS

Je gaat naar Brussel, je laat een van je kaartjes in de automaat steken. Bij Hoofddorp komt de conducteur langs. Je grijpt in je jaszak, Je vindt maar twee kaartjes.... De conducteur lacht en zegt: gevonden! We werden opgebeld dat iemand een kaartje naar Brussel had gevonden. Nou hebben we het slachtoffer gevonden. U krijgt een gratis retourtje, goed geregeld.
En dat was niet de eerste ervaring met de vernieuwde cnducteurs van NS. Ook de wijze waarop ze het wangedrag van Blokker pareerde was overtuigend en bewonderenswaardig. Menig argeloos bejaarde zit de laatste tijd met een uitgeknipt stukje Blokker folder in de trein in de volle veronderstelling daarme gratis te kunnen reizen. Blokker schijnt die dingen in eerder genoemd Hoofddorp aan de man de brengen of de persoon in kwestie kan wel heel aardig toneel spelen. Enfin met een engelengeduld weet ook hier de NS duidelijk te maken dat het toch echt de schuld van Blokker is en niet van de NS. U krijt een girotje thuis, tegen de gewone kosten, u betaalt dat en gaat verhaal halen bij Blokker. Ook weer opgelost. Even bellen met hoofdkantoor, dat zij ervoor zorgen dat die stroom van nepkaartjes ophoudt en weer verder met knippen en scheren. De NS is op het goede spoor, nu nog de Belgen (een spoor tussen Antwerpen en Essen tekort) en railinfra (ontspoorde computers).

Genieten van je frustraties

Opeens viel de kreet: "je moet meer genieten van je frustraties". Een wonderlijke zin. Hij zet me aan het denken en laat me niet meer los. Waar de een wel eens wakker ligt van de problemen, lig ik meestal wakker van de oplossingen: Frustraties onderkennen en als ze zich voordoen een streepje zetten: weer onderkend en bijna ingetuimd. Leuk, ze krijgen me niet klein. Met frustraties heb je alleen jezelf, de ander loopt fluitend door het leven terwijl jij tandenknarst. Maar frustratie is ook gezond, het geeft aan dat je je niet wil neerleggen bij het ogenschijnlijk onvermijdelijke en het onbeïnvloedbare. Dat is mooi. Geniet ervan, maar wel met mate.

Ach meneer, weet u wat armoede is?

Ik stond bij de ingang van de AH en vroeg een willekeurige voorbijganger. "Weet u misschien wat armoede is?" Ik probeerde me mentaal voor te bereiden op het debat van die avond, dat over armoede ging. "Armoede, wel eens van gehoord, is dat niet zoiets als dat je amper rond kan komen en je kinderen zonder eten naar school stuurt, terwijl je wel in een auto rijdt en een plasmascherm aan de muur hebt hangen?". "Nee meneer, ik ken alleen sociale armoede, hufterigheid. O ja en op TV is het ook armoe troef." De dakloze keek toe en dacht er het zijne van. Hij wist wel wat armoede is. Als je kinderen je op kosten jagen, jezelf werkeloos raakt, je huurgeld opgaat aan schoolgeld, je zorgtoeslag wordt geconfisceerd door de sponsor van AZ, de schuldsanering ervoor zorgt dat je je eten bij de voedselbank moet halen en nog net wat leuks kan doen van die drie kranten die je die dag hebt verkocht. Verderop hoor ik iemand zeggen. "Pakistan, ach de volgende ramp is alweer in de maak, we kunnen niet aan de gang blijven". Het debat ging door en het was de moeite waard. Ik hoop nooit te weten wat armoede is en gun het niemand. Maar armoede begint in de bovenkamer, dat is duidelijk en vaak al in de wieg. Aan beide kunnen we wat doen. Lees mijn verslagje van het debat.

De pastoor op de bloeyenden marktplaats.nl

Ook u Brutus gaat voor de bijl. Mijn eerste aankoop via marktplaats.nl is een feit. Een spiksplinter oude versie van den Pastoor, met dubbele oo's en dubbele ee's. Nostalgie zonder weerga. Voor de oorlog kwam dit boek als een soort feuilleton uit in de krant als ik het goed heb en kon gans belgie zich eraan verlustigen, elke dag opnieuw wuivend riet, lijk melk stromende beekjes, glimlachende wijnflessen, ieders met zijner eigenen naam, al naar gelang de gever, de smaak of de streek ermee associeerde. Een ongelovige kan maar niet geloven, een pastoor komt aan het wankelen, of niet ik weet het niet meer. Als het zo gaat als met Gé Reinders: "toen ze me gingen vertellen wat ik allemaal moest geloven, geloofde ik het wel." Dan belooft niet veel goeds voor den armen Pastoor.

Golfbewegingen

En de winnaar is weer bekend. Een keer per jaar op de golfbaan is aan te raden, zeker als de zon schjnt en je broers de tegenstanders zijn. Al dan niet met handicap heb ik ze weer in het putje laten kijken. Na een aardige start, een prima midden en en glorieus einde wist ik de felbegeerde broederkesdag trofee in de wacht te slepen. We constateerden vooruitgang bij alledrie, dus wellicht kunnen we de volgende keer op voor het brevet van onvermogen. De golfseance was het sluitstuk van een ezellig weekendje familie met veel discussie over het leven en de het nut van politiek. Maar dat staat allemaal in mijn rooije boekje en komt er in de loop van de tijd ongetwijfeld met horten en stoten weer op deze site. Een les kan ik alvast prijsgeven: bij veranderen moet je eerst meebewegen. Bij golf trouwens ook, maar niet te lang. Op de baan het advies gekregen van een doorgezomerde golfer om op zoek te gaan naar golflessen op internet, zo kan ik het hele jaar oefenen.

Leef, mooie beelden

Eindelijk weer eens naar de film. Leef stond hoog op mijn verlanglijstje. Terecht denk ik. Het was geen Award winnaar, maar wel heel aardig. Willem, postuum alle lof. Wat kan Amsterdam mooi zijn. Verder verklap ik maar liever niks. Gewoon gaan kijken, als je een avond de hond niet hoeft uit te laten.

Bloas mich nao hoes, nieuwe van Gé Reinders is uniek

Neem een Limburgse zangers, neem teksten uit het leven gegrepen, verzamel blaasinstrumenten en de beste amateur muzikanten van Limburg. Goed schudden, een tijdje laten sudderen. Je krijgt een wonderlijke hang naar de lente, verlangt naar de trein naar Maastricht, die hier niet ieder keteer vertrekt, ziet het kruisbeeld tijdens de processie als de blajer vallen. Ingetogen en uitgelaten, combineert Gé zijn muziek met die van de beste blaasorkesten (hermenie) van Limburg. Kijk hier voor meer info.
De mooiste gedachte staat in het liedje over het kruisbeeld op het kruispunt. Waarin hij aangaf dat hij het wel geloofde op het moment dat de pastoor vertelde wat hij moest geloven. "toen heer zach was ich moos geleuve, geleufdenich ut waal"

Even het hoofd in het putje

Maandag golven met de Broeders daar knap je van op. Als is mijn broer niet in vorm schrijft hij: "Iech bin toevallig neet in vurrem. Iech höb errig veul las vaan miene handicap, veural oonder par höb iech oetval. Iech probeer miech al de hole week te concentreere, meh iech zeen green veur mien ouge. Iech speul altied fairway, meh noe is ut toch errig rough. Zellefs miene oefenswing luk neet. Iech probeer toch urrigens noch get moot oet te putten, meh de koffie smaak miech beter daan d'n tee." Ik Ben ook al een dagje ouder, maar Willy van me winne, moet hij een goed balletje op de Mat leggen.

Romandip

Ik zit in een ernstige romanlees crisis. Ik kan het niet meer opbrengen me door een verzonnen verhaal te worstelen, waarin dingen gebeuren, die niet gebeurden. Die belangrijk zijn gemaakt en waarvan het doel is dat ik mismoedig wordt of juist vreselijk opgewonden raak.
Er is al genoeg werkelijks in de wereld, waarom er allemaal nog dingen bij verzinnen, aandikken en styleren. Ik ben zolangzaam aan toe aan oplossingen en niet aan erom heen draaierij. Ik wil een gevoel krijgen hoe we vooruit moeten kijken en niet terug.
Een nieuwe orde ben ik aan het bedenken en daar past een langdurige karakterdrama of een spannend gemaakt psychologisch plot, of een overrealistisch beeld van de samenleving niet bij. Iedereen pikt zijn waarheid eruit en stort dat over het zappende of bladerende publiek uit.
Ik roep romanschrijvend Nederland op: Kom tot je punt. Zeg gewoon wat je voelt, wat er aan de hand is en wat je denkt dat er moet gebeuren. Je hoeft het voor mij niet interessanter, romantischer, tragischer en spannender te maken dan dat het al is, het leven is al reality genoeg, ik heb geen tijd om avond aan avond in je waanwereld rond te dolen.
Louk, en veel van mijn vrieden, zijn van het tegenovergestelde. Niet de harde wereld maar de gedoceerde, de geheimzinnige, de eigen interpretatie, iets los maken van binnen, dat je aan het denken zet. Mijn god ik moet iets hebben wat mijn denken tot stoppen brengt en mijn betrokkenheid weer tot realistische proporties terugbrengt. Ik ben langzaam zover dat ik denk dat ik de oplossing voor de economie gevonden heb. Kan ik nog dieper zinken?

Gisteren weer eens naar Louk

Voor degene die deze website volgen werd een jaar geleden duidelijk dat Louk moest gaan verhuizen. Zijn flat in de Bijlmer werd afgebroken, werk van de PvdA, die probeert de boel niet alleen bij elkaar te houden maar ook bij elkaar te brengen. Dat ging toen niet zonder slag of stoot. Omdat hij de laatste der mohanikanen was die in de flat bleef zitten, vonden jeugdige buurtgenoten dat zij het recht hadden alvast de belendende percelen te verbouwen cq te ontmantelen. Maar goed, eind goed al goed, Louk zit nu in een flat die sprekend lijkt op de flat waarin ik zo’n 25 jaar geleden ook woonde, maar dan 200 meter verderop. Ik kwam binnen en ik voelde weer precies hoe het was, waar de bank stond het bed, de eerste… Enzovoort. Hij was op zijn gemak, hij had me gemist wat een onafgebroken spraakwaterval opleverde, wederzijds een tsunamie van verhalen, standpunten en gedelibireer.

Zijn mooiste louk-verhaal ging over een grafzerkje van een klein kind genaamd Titus, dat naast dat van zijn ouders ligt. Het verkommerde. Met name de letters erop in het Engels, die zoiets betekende als dat god het allemaal zo bedoeld had. In het Engels, dat intrigeerde hem, en dan begraven in 1940 een paar weken oud geworden. Wie waren de ouders geweest, engelsen in Nederland oin oorlogstijd. Elk jaar werd het graf aangeharkt, maar dit jaar niet. Wat was er gebeurd? Louk besloot met kwast en restant witte verf de oude spreuk op te verven. Op zijn knieeen gebogen over het graf, kwam er iemand achter hem staan. Nog nooit had hij iemand ontmoet bij dit graf, juist nu hij in penibele omstandigheden met goede bedoelingen grafschende, keek iemand hem op de vingers. "Bent U familie." Vroeg Loek ietwat benauwd, maar ook gelijk terechtwijzend? "Nee, ik ken de vader van dit kind, hij was mijn leraar engels in de oorlog." Dat verklaarde een hoop en maakte gelijk duidelijk dat God dit allemaal bedoeld had. Nee, de ouders zouden het juist waarderen dat nog iemand naar het graf omkeek. Louk wil ook begraven worden als de heer het tijd vindt. Zonder poespas en verhalen, dat zou te lang duren. De Heer kon eenmaal beslist, niet langer zonder hem. Maar zover is het nog lang niet, Louk is in blakende gezondheid, maakt zich geen zorgen over wat dan ook laat staan het nieuwe zorgstelsel. De heer wil het allemaal zo en daar moet de politiek niets aan veranderen. "Maar wel knap dat je dat allemaal doet….."

Stil aan de overkant ?

Ik merk dat ik al een maand niet meer op mijn blogger heb geschreven. Dat is toch wel even verschrikkelijk. Maar ja ik ben ook zo druk. Opde PvdA site heb ik artikelen geschreven en in het magazine heb ik ook drie onderwerpen gehad. Op mijn werk ook nog een heel boekwerk gemaakt, dus het is ook wel weer eens genoeg. Inmiddels weet ik weer veel meer van deelraden, Ik weet dat je niet zomaar ergens een bankje mag neerzetten, ik heb ondekt dat er mensen zijn de de boel juist uit elkaar in plaats van bij elkaar willen houden, ik weet alles van de strategie van mijn werkgever, maar niet heus, ik heb met europeese gebruikers gepraat over ons dossiertool, ik heb speeches gehouden voor 25 jarige jubilarissen, heb meneer Dijkstal ontmoet en vanavond twee lijstrekkers in debat verslaan. Niet verslaan in de zin van verbeteren, dat doe ik alleen met de wereld.

De beste foto’s in boekvorm: super

Kost wel een paar centen, deze maand 25% goedkoper bij AH, maar dan heb je ook wel wat. Gelokt door de Bonus aanbiedingen en om mijn echtgenote te plezieren die digitale foto’s geen foto’s vindt (zo vind ik pannenkoeken geen eten) bezweken voor de commercie: Een avondje freubelen achter de computer, drag en droppen, verbreden en croppen, verschuiven en vergroten. Wat tekstjes her en der erbij. Het resultaat lag drie dagen later bij het belendende AH filiaal. En werkelijk, fantastisch al zeg ik het zelf.
Kom kijken en je wil niet anders meer. Als ik wat meer tijd genomen had, van ervaring word je wijs, had ik mijn columns erbij kunnen zetten en nog meer foto’s kunnen plakken en collages kunnen maken, dan was ik de trotse auteur geweest van mijn eerste boekwerk. Het beste is de vijand van het goede zullen we maar zeggen.