Uitzichtsloosheid
Vanochtend is onder grote belangstelling Kienke (wij noemen haar nog altijd Carine, onze buurvrouw) de laatste eer bewezen. Carinne heeft 40 jaar van haar leven met een verlamd lijf geleefd. Haar broer herdacht de mooie momenten en memoreerde dat ze opzij kon zetten wat onomkeerbaar was en liefst alleen vooruit keek naar waaarvan zij zoveel mogelijk nog kon meegenieten. Ikzelf moest bij haar sterk denken aan het begrip uitzichtsloos. Hoe moeilijk en soms deplorable een toestand kan zijn,( zie de beelden in het journaal), de kunst is toch naar iets uit te zien: Uitzichtsloosheid zit tussen de oren.
Greta Duisenberg, begaan met het lot van de Palestijnen (wie niet), kon zich voorstellen dat een uitzicht-ontnomen Palestijn zich van het leven beroofde. Een laffe escape, die tussen de oren verwordt tot een dappere daad, immers uitzicht biedend op iets moois in hun hiernamaals, geloof jij het? Er is maar één weg, de weg van Kienke: sprokkel de goede momenten, aanvaard wat is gebeurd, kijk uit naar de lichtjes die nog branden en houdt je geest scherp: ban de uitzichtloosheid uit je hoofd en doe de gordijnen open. Vaarwel en geniet van het uitzicht daarboven.