Zoenen
Je rijdt langs het Museumplein, een dolgelukkig vakantievierend paar zoent zichzelf een weg vanaf het fietspad tot de ingang van het Rijksmuseum. Een verwondelrlijk feit, vooral omdat ze daarna doorlopen alsof er niks gebeurd is. Nog geen 100 meter verder zoent een jonge dame op de fiets gezeten, in mijn ogen plotsseling, een fietsster, die naast haar staat de wachten op het stoplicht. Het geluk straalt van moeder en dochter.
Ik fiets stevig door en timmer af en toe op de fietsbel met met drumstokken, ter voorbereiding van de les. Het drummen ging goed, de juf had er ook zin in en keek trots als ik meteen mijn oefeningen foutloos sloeg. Werd ik te zelfverzekerd, gingen mijn handen hun eigen weg en smokkelden met de patronen. Goed opletten hoor, want fout geleerd, is moeilijk af te leren, zei ze belerend met een glimlach.
Op de weg naar huis rende een vrolijk stel van in de twintig achter een auto aan. Gelukkig moest die stoppen voor "rood". De man was sneller, ofschoon hij er en silly walk op nahield. Hij klom voor de voorkant van de auto langs en toen herkende de inzitter de hijgende renner. De blij verraste bestuurder klom onmiddellijk uit zijn auto en zoende man en vrouw gelukzalig. Niemand toeterde. Ik stond ook te wachten, een vrouw naast me keek mee naar het Bril-tafereel en gniffelde me toe. Met een brede glimlach fietste ik langs de ingang van het Vondelpark, en nu ik het schrijf zit die er nog. Zou je dat in Wageningen, Raalte of Veenendaal nou ook dagelijks meemaken?